SAKRAMENT BIERZMOWANIA
Bierzmowanie to jeden z trzech sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego
w kościele katolickim, prawosławnym i anglikańskim. Zgodnie z dawną tradycją
chrześcijańską bierzmowanie uważane jest za drugi po chrzcie sakrament
inicjacji chrześcijańskiej.
(gdzie inicjacja oznacza uroczyste przyjęcie nowego członka do jakiegoś stowarzyszenia, zwłaszcza tajnego,
obrzęd, służący zaznaczeniu momentu zmiany statusu jednostek lub całych grup społecznych,
rozpoczęcie nowego etapu w procesie stawania się dorosłym, związane ze zdobyciem nowych doświadczeń.)
Jest ono znakiem, że Jezus Chrystus naznaczył ucznia swego pieczęcią swego Ducha,
mówiącą o chrześcijańskiej dojrzałości i idącym za nią zobowiązaniem jego
do wiary silniejszej, bardziej dojrzałej, bardziej dorosłej. Jest rytuałem umacniającym
poprzednie rytuały poddaństwa wobec woli i władzy kościoła.
Jak mówi kościół:
,,Sakrament bierzmowania tworzy w duszy niezniszczalny znak (znamię),
pieczęć Ducha Świętego, która jest symbolem całkowitej przynależności
do Chrystusa i trwałego oddania się na Jego służbę”.
Sakramentu tego udziela biskup przez namaszczenie czoła adepta krzyżmem
(olejem otrzymywanym z mieszaniny oliwy i wonnych substancji specjalnie poświęcanym w dniu
uroczystości Wielkiego Czwartku służącym do namaszczeń rytualnych).
Przez owe namaszczenie chrześcijanin otrzymuje znamię (pieczęć) Ducha Świętego,
które odbywa się w obecności świadka (osoby wybranej przez bierzmowanego).
Obecnie wskazaniem kościoła, jest by świadkami bierzmowania byli rodzice chrzestni,
po to, by zaznaczyć jedność sakramentów chrztu i bierzmowania.
Obowiązkiem i powinnością świadka jest troszczyć się, aby bierzmowany postępował
jak prawdziwy uczeń Chrystusa i wiernie wypełniał zobowiązania, wynikające
z tego sakramentu. Jak przypomina „Katechizm KK”,
,,kiedyś naznaczano żołnierzy pieczęcią wodza, a niewolników pieczęcią pana”.
Dziś stosuje się sakrament bierzmowania, aby naznaczać młodych wiernych
pieczęcią kościoła czyniąc z nich żołnierzy do jego obrony, do obrony wiary
i nauki katolickiej. Poprzez ceremonię tego świętego obrzędu tworzona
jest armia walecznych, młodych uczniów Chrystusa.
Ceremonia obrzędu bierzmowania
Kapłan: Czcigodny Ojcze, Kościół święty prosi przeze mnie lub (w imieniu zebranej tu wspólnoty
wierzących proszę) o udzielenie sakramentu bierzmowania zgromadzonej tu młodzieży
(wybranym wiernym z parafii N).
Biskup: Czy młodzież ta wie, jak wielki dar otrzymuje w tym sakramencie i czy przygotowała się
należycie do jego przyjęcia?
Kapłan: Jestem przekonany, że wszyscy przygotowali się do bierzmowania, uczestniczyli bowiem
przez szereg dni w słuchaniu słowa Bożego i wspólnej modlitwie oraz przystąpili do sakramentu pokuty.
Biskup: Droga Młodzieży, powiedzcie przed zgromadzonym tu Kościołem, jakich łask oczekujecie
od Boga w tym sakramencie?
Kandydaci: Pragniemy, aby Duch Święty, którego otrzymamy, umocnił nas do mężnego wyznawania
wiary i do postępowania według jej zasad.
Odnowienia przyrzeczeń chrzcielnych
Biskup: A teraz, zanim otrzymacie Ducha Świętego, wspomnijcie na wiarę, którą wyznaliście
na chrzcie świętym, albo którą wasi rodzice i chrzestni wyznali razem z Kościołem w dniu waszego chrztu.
Przedstawiciel młodzieży krótkimi słowami prosi Biskupa o pobłogosławienie krzyży,
które młodzież trzyma w swoich dłoniach.
Biskup: Wy, którzy zostaliście już ochrzczeni, a teraz otrzymacie moc Ducha Chrystusa i zostaniecie
naznaczeni na czole Jego krzyżem, powinniście wobec świata świadczyć o Jego męce i zmartwychwstaniu,
tak aby, według słów Apostoła, wasze życie było w każdym miejscu dobrą wonią Chrystusa.
Jego Mistyczne Ciało, to jest Kościół, czyli Lud Boży, otrzymuje od Niego różne łaski, a Duch Święty
rozdziela je między chrześcijan, aby Ciało Mistyczne czyniło postępy w jedności i miłości.
Liturgia sakramentu bierzmowania – Włożenie rąk
Biskup wraz z kapłanami, którzy mu pomagają stoją zwróceni do wiernych i złożywszy ręce mówi:
,,Najmilsi, prośmy Boga Ojca wszechmogącego, aby łaskawie zesłał Ducha Świętego na te przybrane
dzieci swoje, odrodzone już na chrzcie do życia wiecznego. Niech Duch Święty umocni je swoimi darami
i przez swoje namaszczenie upodobni do Chrystusa, Syna Bożego.”
Wszyscy przez chwilę modlą się w milczeniu.
Biskup i kapłani, którzy mu pomagają wyciągają ręce nad kandydatami.
Biskup: Boże wszechmogący, Ojcze naszego Pana, Jezusa Chrystusa, który odrodziłeś te sługi swoje
przez wodę i Ducha Świętego i uwolniłeś ich od grzechu, ześlij na nich Ducha Świętego Pocieszyciela,
daj im ducha mądrości i rozumu, ducha rady i męstwa, ducha umiejętności i pobożności,
napełnij ich duchem bojaźni Twojej. Przez Chrystusa, Pana naszego.
Kandydaci do bierzmowania pojedynczo podchodzą do biskupa albo biskup podchodzi do każdego kandydata.
Świadek bierzmowania kładzie prawą rękę na ramieniu kandydata i podaje jego imię biskupowi,
albo kandydat sam podaje swoje imię.
Biskup zwilża wielki palec prawej ręki krzyżmem i kreśli nim znak krzyża na czole kandydata, mówiąc:
N. przyjmij znamię daru ducha świętego.
Bierzmowany: Amen.
Biskup: Pokój z tobą.
Bierzmowany: I z duchem twoim.
W czasie namaszczania śpiewana jest odpowiednia pieśń.
Po namaszczeniu biskup i prezbiterzy myją ręce.
Rytuał ten przez to, że odbywa się poprzez czynienie znaku krzyża na czole
i wypowiadaniem słów ,,przyjmij znamię daru ducha świętego”
jest zamykaniem trzeciego oka (zwanego czakramem intuicji, będącym wewnętrznym,
duchowym narządem pozazmysłowej zdolności jasnowidzenia i kontaktu z intuicją).
W kościołach wschodnich (prawosławnych) stosuje się metodę tzw. hurtową,
pieczętując całe ciało (czoło, usta, gardło, klatkę piersiową-serce, dłonie i stopy)
z wypowiadaniem formuły: ,,pieczęć daru ducha świętego”.
Poprzez sakrament bierzmowania, czyli zapieczętowanie dokonuje się
zamknięcia tego czakramu w celu pozbawienia młodego człowieka zdolności
samodzielnego doświadczania przekazów wizji i informacji z wyższych wymiarów,
a co za tym idzie poznawania prawdy. Wszyscy wiemy jak byli szykanowani
i dręczeni przez kościół wielcy mistycy (np. Ojciec Pio), których działalność
zawsze odbywała się wbrew polityce kościoła. Kilka przypadków oficjalnego
uznania wizji i objawień, np. we Fatimie, było w praktyce wymuszone
przez miliony wiernych i zostawały one uznawane tylko dlatego,
że przynosiły kolosalne wpływy do kościelnej kasy. Dziś wiadomym jest,
iż kościołowi zależy na doktrynizacji i życiu każdego człowieka według praw
jego urzędu, gdyż ludzka zdolność (odróżniająca rasę tę od reszty ożywionej materii)
wizji i przekazów, która uzdrawia, daje wolność i decyduje o kreatywności
jest wielkim niebezpieczeństwem dla jego instytucji. Każdy bowiem człowiek,
pozostający wolną istotą, mającą dostęp do swego boskiego umysłu,
swej Wyższej Jaźni, która jest nieograniczonym oceanem możliwości staje się
bardzo poważnym zagrożeniem dla kościoła. Świadomość człowieka
jest skonstruowana na wzór, pola wizyjnego. Bezpośrednia, osobista wizja
jest istotną częścią ludzkiej percepcji, bez której staje się on tylko tworem
przekazującym treści z drugiej ręki, jest jak martwa maszyna, komputer
za pomocą którego w połączeniu z monitorem, można wyświetlać gotowe dane,
informacje, staje się pozbawioną kreatywności ofiarą, zaprzęgniętą
do niewolniczej pracy na rzecz systemu i zasilania go swoją energią.
Skutkiem powszechnego wyłączenia tej zdolności u ludzi jest skrajna
technologizacja życia i cywilizacyjny regres. Jego najjaskrawszym symptomem
jest zastąpienie wizji przez telewizję, gdzie inni decydują o tym jakie treści
i obrazy kierują życiem każdego, jednego człowieka jak i całej społeczności.
Kościół przywiązuje bardzo dużą wagę do mediów, które nazywa
w charakterystyczny sposób „środkami masowego przekazu”,
wiedząc, że kto ma władzę nad obrazem pokazywanym ludzkości,
pozbawionej własnej, osobistej wizji, ten ma faktyczną władzę nad nią.